Vooral haar positieve ingesteldheid en de weg die ze afgelegd heeft in haar leven.
Haar organisatie "Surf Your Way Out" is zeker de moeite om te checken.
En daarnaast schreef ze het boek "Burn-Out - Het begin van verandering" en is ze bezig aan haar tweede.
Tijd dus voor een interview.
Mieke Lannoey
|
Hoe ben je met surfen begonnen? Waar en wanneer?
Begin 2010 trok ik voor het eerst voor een aantal maanden naar Australië met als hoofddoel: leren surfen. Ik nam een reeks van 3 surflessen op Bondi Beach, na deze reeks kreeg iedere deelnemer een soort ‘surfdiploma’ overhandigd, behalve ik. Ik bleek namelijk absoluut geen aanleg voor deze sport te hebben en was er tijdens de drie lessen geen enkele keer in geslaagd recht te staan (de surfleraar stond letterlijk met zijn handen in zijn haar).
Het duurde nog enkele weken vooraleer ik op mijn knieën kruipend recht geraakte (op een belachelijk grote sofftop, zie foto) en schuimgolven begon te surfen. Hoewel het mij bloed, zweet en tranen heeft gekost (en ondertussen ook al wat hechtingen), heb ik geen enkel moment gedacht aan opgeven. De surfmicrobe had mij volledig te pakken. Ik ben dus het ultieme voorbeeld dat iedereen kan leren surfen.
Wanneer ik mijn eerste ongebroken golf surfte weet ik eigenlijk niet meer, maar ik vermoed dat het aan de Belgische kust was. Van zodra ik thuis kwam van Australië kocht ik mij een NSP en op het toenmalig ‘surfforum’ plaatste ik een oproepje tot carpoolen. En zo was ik vertrokken. (De NSP is intussen omgeruild 😉).
Waar surf je het liefst in België (of Nederland)?
Meestal surf ik aan het Oosterstaketsel (intussen zonder staketsel) of in Bredene, af en toe ook in Domburg. Hoewel ik intussen op heel wat mooie plaatsen heb gesurft (of op z’n minst in het water heb gelegen, ik ben nog steeds geen talent), kan een zonnige, cleane dag in de Noordzee mij nog altijd intens gelukkig maken.
Waar ga je graag op reis om te surfen?
Ik ga heel graag naar Noord-Spanje, het is dichtbij, niet te duur, de natuur is er prachtig en er is altijd een spot om naar uit te wijken als de golven te hoog zijn. Zarautz is een van mijn absolute favorieten en sinds kort ook San Vicente de la Barquera.
Buiten in Australië, Bali en Sri Lanka heb ik op nog niet veel verre bestemmingen gesurft, daar hoop ik in de toekomst verandering in te brengen. De Filipijnen en Peru staan in elk geval als eerste op de planning.
Met welke boards surf je het liefst?
Sinds kort ben ik gestart met longboarden, de laatste tijd surf ik dan ook voornamelijk op het longboard dat ik heb laten shapen door Fiber Shape. Daarnaast heb ik nog een 8’1 en een 7’0. Al mijn boards hebben stevig wat volume waardoor ik gemakkelijker golven neem en dus meer plezier beleef in het water.
Wat zou je nog willen bereiken?
Stiekem hoop ik toch ooit op een board kleiner dan 7’0 te kunnen surfen en te leren duckdiven. Daarnaast droom ik van crosssteps en noserides, maar liefst van al wil ik gewoon kunnen blijven surfen tot mijn 90 jaar.
Heb je nog tips voor andere surfers?
Kies voor het juiste board, het kan een wereld van verschil maken. Ik zie dat veel beginners (net als ikzelf destijds) zo snel mogelijk met een klein board willen kunnen surfen met als gevolg dat ze slechts heel traag progressie maken en gefrustreerd geraken. Nadat ik door omstandigheden meer dan een jaar niet meer gesurft had, ben ik opnieuw met een softtop begonnen. Niet echt stoer maar de ideale manier om (terug) vertrouwen op te bouwen en vooral plezier (in plaats van frustraties) te beleven.
Zelf ben ik erg gevoelig voor de sfeer in het water. Hoewel ik de ‘locals only’ mentaliteit ergens wel kan begrijpen (met 15 mensen in het water liggen is nu eenmaal aangenamer dan met 150), vind ik niet dat de zee kan toegeëigend worden. Een beetje meer verdraagzaamheid in het water mag soms wel.
Wie is je idool, met wie zou je es in het water willen liggen?
Een idool heb ik niet echt, maar ik heb ontzettend veel bewondering en respect voor Bethany Hamilton. Wanneer je in het leven met een tegenslag te maken krijgt is het verleidelijk om jezelf als een slachtoffer te gaan gedragen, terwijl tegenslagen juist krachtige katalysators kunnen zijn voor persoonlijke groei.
Bij jou zorgde een burn-out voor een ommekeer, hoe heeft dit jouw leven veranderd?
Er is een Mieke voor en een Mieke na de burn-out. Voor de burn-out leefde ik voornamelijk in functie van anderen en de verwachtingen van de maatschappij. Ik was een perfectionistische pleaser, viel helemaal samen met mijn job (psychiatrisch verpleegkundige in de verslavingszorg), leefde aan een veel te hoog tempo, deed alles om afleiding te zoeken van de chronische innerlijke onrust en wist eigenlijk totaal niet meer wie ik was of wat ik wou.
Sinds de burn-out ben ik gaan investeren in persoonlijke groei en ontwikkeling en mijn leven gaan inrichten volgens mijn voorwaarden. Als je erover nadenkt is het absurd hoe we allemaal onder invloed van sociale conditionering deelnemen aan de ratrace alsof het de enige manier van leven is. Count me out!
Hoe ontstond het idee achter Surf Your Way Out?
Vooral tijdens mijn burn-out viel het mij op dat surfen voor mij veel meer is dan gewoon een hobby of een sport, maar eerder een vorm van (oceaan)therapie. Wat zich afspeelt in mezelf en mijn leven wordt tijdens het surfen weerspiegeld en uitvergroot. De golven zitten boordevol symbolische betekenissen en wijze levensmetaforen, wanneer je daar oog voor hebt, kan je er heel wat van leren.
Zo verruimde surfen mijn zelfkennis en bracht het me weer in contact met mijn verlangens. Bovendien sta ik er flexibeler door in het leven, ik hou me niet meer krampachtig vast aan ‘een plan’ maar durf meer ‘go with the flow’ te leven.
Met Surf Your Way Out kon ik het beste van twee werelden samenbrengen: de hulpverlener in mij die mensen wil inspireren tot authentieker en vrijer leven en de surfer in mij die zoveel mogelijk tijd aan en in de oceaan wil doorbrengen.
Wat is de meest memorabele getuigenis?
Er zijn nu 3 Surf Your Way Out edities achter de rug (de volgende editie gaat door van 5 – 12 mei) en wat me opvalt is dat heel wat deelnemers nadien effectief en daadkrachtig tot verandering komen. Ze veranderen van werk, beëindigen een ongelukkige relatie, verhuizen, gaan in therapie of komen gewoon beter en energieker in hun vel te zitten.
Hoe komt dit denk je?
De combinatie van surflessen met oceaantherapie en themagesprekken in groep is redelijk uniek. De interactie met gelijkgestemden werkt motiverend en brengt dingen in beweging omdat er nieuwe inzichten ontstaan. Maar inzichten alleen zijn niet genoeg, anders zouden veel meer mensen tot verandering komen. Verandering doorvoeren vraagt om het verlaten van je comfortzone en daar zijn de meeste mensen onvoldoende tegen opgewassen. Maar uit je comfortzone treden is nu net wat er gebeurt tijdens de surflessen!
Surfen dwingt de deelnemers om hun comfortzone te verlaten en vertrouwen te hebben, om iets te proberen wat ze nog nooit eerder hebben gedaan. En ja, dat is beangstigend maar tegelijkertijd ook ontzettend plezierig! Ze ontdekken dat het de moeite waard loont om door te zetten, voorbij de angst.
Er wordt tijdens de week ook bewust gekeken naar hoe mensen omgaan met de golven in de zee. Meestal weerspiegelt dit gedrag exact hoe ze omgaan met de golven van het leven. Deze metaforen blijken goede leidraden te zijn die houvast geven tijdens onzekere tijden (waar verandering nu eenmaal mee gepaard gaat). Wanneer ik mensen nadien tegenkom spreken ze nog steeds in oceaanmetaforen, dat is best grappig.
Wat zijn je toekomstplannen?
Ik probeer niet te hard meer naar een plan te leven. Dat gezegd zijnde hoop ik de Surf Your Way Out edities te kunnen uitbreiden. Daarnaast start ik in april met Sail Your Way Out: zeilweken rond het thema vrijheid. Verder hoop ik in 2018 mijn tweede boek af te werken, in Noord-Spanje te gaan wonen en veel te kunnen surfen.
Heel erg bedankt voor dit interview en veel succes met je toekomstplannen Mieke!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten